Víða til þess vott ég fann
þótt vendist oftar hinu,
að Guð á margan gimstein þann
sem glóir í mannsorpinu.
Ekki tökum við undir síðari hluta þessarar vísu Bólu-Hjálmars um mannsorpið, en þessir gimsteinar sem Guð á í samfélagi okkar eru sem betur fer allmargir og líklega fleiri en Bólu-Hjálmar upplifði á sínum tíma. Svona gimsteinn var Jón Hákon Magnússon, ávallt reiðubúinn
að vinna samfélagi sínu allt það til heilla sem honum var unnt – og það var töluvert.
Þess vegna er samfélagið á Seltjarnarnesi, Rótarýhreyfingin, Þjóðkirkjan og svo mörg fleiri félög og hreyfingar svo miklu ríkari vegna framlags hans en ella væri.
Jón Hákon var kjörinn í sóknarnefnd Seltjarnarnessóknar árið 1999 og starfaði þar til æviloka. Hann átti sæti í framkvæmdanefnd sóknarnefndarinnar og var varaformaður um skeið. Hann var lykilmaður í svo mörgu sem laut að hagsmunum kirkjunnar og líklega náði enginn betri árangri í fjársöfnun til kirkjunnar en hann. Þannig tókst okkur til dæmis undir forystu hans að safna á einu sumri 2 milljónum króna til málunar á þaki kirkjunnar, sem var u.þ.b. 97% af kostnaðinum.
Áður en hann kom í sóknarnefndina hafði hann verið bæjarfulltrúi á Seltjarnarnesi og um skeið forseti bæjarstjórnar. Það var því ekki síst fyrir hans starf að svo gott samstarf hefur tekist sem raun ber vitni um milli bæjarins og kirkjunnar á Seltjarnarnesi, en það samstarf er með það miklum ágætum að margir gætu tekið það sér til fyrirmyndar.
Seltjarnarnesbær er eins og sveitarþorp á höfuðborgarsvæðinu, sveitarþorp í þeim skilningi að þar er stutt á milli manna og félög, klúbbar, kirkjan o.s.frv. eru meira samtvinnuð en gerist í stærri samfélögum. Þetta samfélag er betra en annars væri fyrir Jón Hákon. Störf hans í kirkjunni, Rótarýhreyfingunni, bæjarstjórn og víðar hafa gert bæinn ríkari. Það er þörf fyrir menn eins og Jón Hákon Magnússon í öllum samfélögum.
Við söknum hans og biðjum góðan Guð að mera með og styrkja Áslaugu og fjölskyldu hans alla. Það er ekki í anda Jóns Hákonar að leggja hendur í skaut og því ljúkum við þessu fátæklegu kveðjuorðum með ljóðlínum Jónasar Hallgrímssonar: