Sálmar eftir Þorgils Hlyn Þorbergsson
GUÐSPJALLSSÁLMUR (Jh 8.2—11)
Til Jesú kona kölluð var,
því kveða átti dóm upp þar
hvort sækja bæri saka til
því sek hún virtist hér um bil.
Í musteri hann mælti orð
um miskunn Drottins hér á storð,
er fróðir menn nú fundu hann
sem fræddi lýð um Guð og mann.
Það var svo augljóst, klárt og kvitt,
að konu þá þeir fengu hitt.
„Er kona þessi sýknuð, sek?
nú samviskuna upp þú vek.
Hér lögmál Guðs því greinir frá
að grýta slíka konu má
sem áðan Drottins boðorð braut.“
En blíður Jesús niður laut.
Á jörð þau orðin Jesús reit,
sem jafnvel enginn maður veit
þá Kristur þennan kvað upp dóm
og kunngjörði með hægum róm:
„Af yður sá, hver syndlaus er
skal sækja fyrsta steininn hér,“
hann sagði og í sandinn kraup
nú svitinn kaldur af þeim draup.
Þeir stjarfir, hræddir, stóðu í röð
og steinar féllu á gráa tröð,
loks gekk í burtu einn og einn
og eftir stóð þar Jesús hreinn.
Hann spurði: „Ert þú saka sýkn?“
Hún sagði: „Já, mér veit þú líkn.“
Hún fór í Drottins friði burt
um fyrirgefning hafði spurt.
„Í friði Drottins farðu nú
og framar ekki syndga þú,
ég sýkna vil þig sökum af.“
Hann syndir allar fyrirgaf.
Hvort farísea, fræðimenn,
á förnum vegi hittir enn,
ó, ljúft í eigin lít þú barm
og leið hinn veika þér við arm.
Þorgils Hlynur Þorbergsson orti
(út frá Jh 8.2—11) 27. 06. 2005
Hve ljúft er lifnar gróður
og létt við sumri hlær
frá Guði kemur góður
og gleðiríkur blær.
Er skepnur dansa’ og skoppa
og skríkir fugl á kvist,
þá börnin hlæja’ og hoppa
þau hrifin lofa Krist.
Þér, Drottinn, dýrð er sungin
um dásemd þína og gjöf!
Út rósin rauð er sprungin
upp reis úr kaldri gröf.
Þín miskunn, ást og mildi
og máttarverkin stór
þinn funa flýja skyldi
úr fimbulkulda snjór.
Lát bjarmann sólar bjarta
mér beina til þín inn,
og hreinsa, Guð, mitt hjarta
ég helgan anda finn,
svo ljúft mig langi að tala
og lesa orð þitt kært,
þinn kross mér kann að svala
loks kenni hliðið skært.
Gef ávöxt iðju minni
hún ætíð lofi þig
allt heppnist hverju sinni
þinn helgi andinn mig,
að græðling gefa megi
svo grænt þar vaxi tré
að víki ei af vegi
og vondur eigi sé.
Martin Behm (1604), 1606. Lag: Johann Steurlein, 1575. Geistlich Nürnberg 1581
Þorgils Hlynur Þorbergsson, sálmurinn er þýddur úr þýsku 05. 06. 2000 og lagfærður 15. 03. 2013